Η σκηνή ανοίγει με μια εκπληκτική μελαχρινή να χορεύει αισθησιακά σε μια παραδοσιακή ινδική μελωδία.Οι κινήσεις της είναι αργές και σαγηνευτικές, πειράζοντας τον θεατή με ματιές του γυμνασμένου κορμιού της.Καθώς η μουσική σβήνει, η κάμερα κάνει ζουμ στο πρόσωπό της, αποκαλύπτοντας ένα ντροπαλό χαμόγελο που γρήγορα μετατρέπεται σε ένα άτακτο χαμόγελο.Οι άλλες ηθοποιοί την ενώνουν στη σκηνή και αρχίζουν να χορεύουν και να παίζουν μεταξύ τους με τρόπο αισθησιακό και παιχνιδιάρικο.Ο αέρας είναι παχύς από επιθυμία καθώς κινούνται όλο και πιο κοντά μαζί, τα κορμιά τους μπλέκονται σε μια παθιασμένη αγκαλιά.Η κάμερα απαθανατίζει κάθε στιγμή του χορού τους, από τον τέλειο τρόπο που τα σώματά τους συγχρονίζονται με τον τέλειο τρόπο της κίνησης τους προς την άλλη φύση.Η σκηνή του απαλού ρολογιού προστίθεται στην αισθησία και την απροσδόκη θέα της στιγμής, αφήνοντας τον έναν απρόσμενο οργό και απροσδόκιστο χρόνο στην θέα της ατέλειάς και της στιγμής.